Ateliers Gaston: de wonderwinkel van een ‘veillard terrible’

Als het op vintage merkkledij aankomt, weet Gaston Van De Woestyne waarover hij spreekt. © Anna Fedyk

Voor de gepensioneerde Gaston Van De Woestyne (66) ging een droom in vervulling toen hij vier maanden geleden de deuren opende van zijn eigen atelier in Gent. Zijn upcycled vintagekleren kunnen liefhebbers uit alle uithoeken van het land bekoren. De collectie is er een om niet snel te vergeten. Net als de man zelf.

Stapels broeken en jassen liggen verspreid over de tafel in het midden van Ateliers Gaston. Het houten tafelblad is bijna niet meer te zien. Er hangen enkele overalls aan het plafond. Aan de rekken hangt een assortiment van vintage: van oude werktenues van Carhartt tot sjieke Burberry-trenchcoats. De dozen eronder en ernaast puilen uit met aanwinsten die nog een plaats moeten krijgen. Maar er is orde in de chaos, zou Gaston volhouden. De man naar wie het atelier is vernoemd weet op een of andere manier alles terug te vinden.

De curator kent zijn aanbod door en door en staat altijd klaar om klanten te helpen om dat ene kledingstuk te vinden dat bij hen past. ‘Ah, ik heb nog iets schoons achteraan, ‘er komt een stuk aan dat precies is wat je zoekt’ ‘ik zal iets opzij leggen voor jou’... “Alles hier heeft een verhaal. En ik ken het verhaal achter elk stuk”, vertelt Gaston. “Het is telkens met pijn in het hart dat ik iets de deur uit zie gaan.”

Dat hoeft niet te verbazen. Want hij koopt niet alleen kledij in; hij geeft er ook een eigenzinnige draai aan zijn vondsten. Aan de muur is een bord geïnstalleerd met draden, stofscharen, en zakken met knopen waarmee hij stukken opleukt. Upcycling, zoals dat heet in het Engels – ’omhoog-kringen’, zeg maar. De winkel is bezaaid met flarden stof en kleurrijke patches waarmee Gaston zijn creativiteit de vrije loop kan laten. Het resultaat zijn “perfecte imperfecties”, aldus de man zelf.

'EEN MAN VAN INTUÏTIE'

Gaston bewijst dat het nooit te laat is om een droom waar te maken. Hij leerde pas rond zijn zestigste naaien en besloot in 2020 een pop-up-atelier te openen, eerst in de Bagattenstraat dan in de Lange Kruisstraat in Gent. Maar de zaak runnen was niet evident in volle pandemie. “Het coronavirus was miserie”, zucht Gaston. “Maar gelukkig gaat het nu beter.” Sinds het voorjaar is hij te vinden in zijn permanente winkel in de Korte Meer. “Ik ga hier zo lang mogelijk mee door. Dit is mijn leven, hé”.

Dat hij een ondernemend man is, blijkt ook uit zijn levenspad. “Ik heb zo’n curriculum”, zegt Gaston met een groot gebaar. Voor zijn pensioen en de opening is van zijn atelier is hij leerkracht LO geweest, eigenaar van een dansschool, opvoeder op een Gents internaat, en heeft hij dertien jaar in de V.S. gewoond om chocolade en koffie te verkopen. “Ik ben een man van intuïtie”, zegt hij. “Misschien een van de weinige (grinnikt).”

Waar komt de passie voor vintage merkkledij dan vandaan? “Die heb ik meegekregen vanuit mijn familie. Mijn grootmoeder en groottante waren professionele naaisters en ik heb altijd met grote ogen gekeken naar hun werk. Ik was altijd al modebewust – ik was een van de eerste in het land met Converse-sneakers (lacht) – maar ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Tot ik me inschreef voor naailessen en begon te experimenteren met kledij.”

MUSEUMSTUKKEN

Gaston is zichtbaar trots op zijn oude Carhartts met bedrijfslogo’s (waaronder een van Google) die hij op de rug heeft ‘gepimpt’ met designerstof. Nog in de aanbieding: ‘bleu de travail’-werkershemden uit Frankrijk, aangepaste sjaals en hoeden, en vintage Red Label Levi’s-spijkerbroeken waar de naam van de naaister – Mary-Lou – nog in staat . Zijn dierbaarste collector’s item is een zeldzame Ox-Hide jeansjas uit 1945, die hij zelf versierd heeft volgens de Japanse Sashiko-borduurtechniek.

Een Ox-Hide jeansjas uit 1945 is ontzettend moeilijk te vinden.

“Het zijn museumstukken”, glundert Gaston. Dat geldt zeker ook voor sommige van zijn zelfgemaakte accessoires. Hij toont me een ketting waar een fluit aan hangt, die kennelijk werd kennelijk gebruikt door het Britse leger in de loopgraven tijdens Wereldoorlog I. Het is duidelijk dat Gaston iets heeft voor de geschiedenis die zijn collectie uitstraalt. Hij houdt van de charme van afgesleten kleuren en een paar losse naden. De man is dan ook een koel minnaar van de “steriele en levensloze” kledij uit modeketens.

Ik kon het natuurlijk niet laten om ook zelf iets mee naar huis te nemen. Na een goed uur in het pashokje, heb ik dan toch mijn gading gevonden: een oranje jas van het merk Diesel. Uit stevig katoen. De naden zijn afgewerkt met een witte drievoudige steek. “Zo maken ze niet meer”, beweert Gaston. “Het staat je goed.” Een aanwinst voor mijn kleerkast. Al zal het Gaston wellicht hartzeer hebben bezorgd om er afscheid van te moeten nemen.